miała zawrotów głowy. Sięgnęła do skroni, by przytrzymać R S chusteczkę, i dopiero wtedy zauważyła, że chusteczka jest przesiąknięta krwią. Usłyszała przerażony krzyk dziecka. Odwróciła się i zobaczyła dwóch małych chłopców. Obaj mieli brązowe oczy, zupełnie niepodobne do błękitnych oczu ojca. Za to ich karnacja, rysy twarzy i ciemne włosy były identyczne jak u Federica. Młodszy chłopiec, widząc spojrzenie Pii, wygiął usta w podkówkę. Resztką sił powstrzymywał łzy. Był to tak żałosny widok, że aż ściskało się serce. Starszy stał za nim, z niepokojem czekając na reakcję ojca. Jednak gdy Pia popatrzyła na niego, zrobił krok do www.olejek-arganowy.info.pl/page/4/ przodu. Widziała, że malec zbiera się na odwagę. - Mi dispiace, signorina. Mam nadzieję, że to zbytnio nie boli. - Przeniósł spojrzenie na Federica. - Tato, ja nie chciałem. Federico zgromił syna wzrokiem. - Arturo, gdzie jest signorina Fennini? - Tu jestem, Wasza Wysokość! - rozległ się głos niani. Czy sprzedaż akcji i udziałów w spółkach jest opodatkowana VAT? Dziewczyna nadbiegła zdyszana, z trudem łapiąc powietrze. Minę miała podobnie spłoszoną jak chłopcy. - Strasznie przepraszam, ale... - Proszę natychmiast wezwać mojego kierowcę. Muszę jak najszybciej odwieźć panią Renati do szpitala. Federico chyba usłyszał nieśmiały protest Pii, bo odwrócił się do niej i powiedział: - W pałacu jest lekarz, ale nie obejdzie się bez szycia, dlatego musimy pojechać do szpitala. Inaczej mogłaby zostać blizna - wyjaśnił. R S Oczywiście przesadzał. Przecież nic takiego się nie stało. Po co od razu do szpitala? - Naprawdę nie trzeba... - Już dzwonię! - poderwała się niania. - Signorina Fennini? Niania odwróciła się i popatrzyła na księcia z lękiem. Pii naprawdę było szczerze żal dziewczyny. - Jak już pani wezwie kierowcę, proszę zadzwonić do mojej sekretarki i opowiedzieć jej o wszystkim. Niech znajdzie kogoś do dzieci na dzisiejszy wieczór. Pia popatrzyła na zmieszaną minę niani i stanowczą twarz Federica. Klamka zapadła, domyśliła się. Zwalnia ją. karta multisport Nie odezwała się ani słowem, ale serdecznie współczuła dziewczynie. Nagłe ogarnęło ją przejmujące poczucie, że już kiedyś czegoś podobnego doświadczyła. Ile miała lat, gdy po raz pierwszy pracowała jako opiekunka do dzieci? Chyba nie więcej niż ta dziewczyna. Jej praca też miała przykry finał. Długo nie mogła się po tym pozbierać. Gdy niania odeszła, Pia puściła oko do chłopców. Głowa pulsowała bólem, ale starała się nie zwracać na to uwagi. - Nie przejmujcie się. Wypadki chodzą po ludziach. Nic